رابطه ی ما با مثنوی رابطه ای ست خشک و بی محتوا رابطه ای در سطح الفاظ و ادبیات حال انکه مثنوی پیامی بس عمیق در خود نهفته دارد. پیامی که شرح رنج و اسارت ادمی و غربت او از موطن اصلی خویش است. پیام مثنوی هشداری ست به انسانی که خود را در تار یک هستی مجازی از الفاظ و صورتها پیچانده و عمر خود را در ترس و رنج و تضاد میگذراند.
پیام مثنوی فریادیست برای بیداری و خروج از حصار نقش ها و برگشت به بحر جان به هستی فراسوی مجاز ها و پندارها به باغ سبز عشق انجا که همه وجد و سرور است و نشانی از ترس و دلهره های این هستی مجازی نیست.
مثنوی ما را با شرح رنج های خویش در یاس و نا امیدی رها نمی کند با صدها اشاره و تمثیل نوید میدهد که میتوان ترک غربت کرد و به نیستان اصیل خویش بازگشت.
کجاست این بحر جان و این باغ سبز عشق ؟میگوید در خودت اما هر چه بیشتر به جست وجویش بروی از ان دورتر می افتی. تو گوهر هستی در بطن دریای وحدت و صدف پندار است که تو را از این دریا جدا ساخته است.
چون گهر در بحر گوید بحر کو؟ وان خیال چون صدف دیوار او
گفتن ان کو؟ حجابش میشود ابر تاب افتابش می شود
تو ببند ان چشم خود تسلیم کن خویشتن بینی در ان شهر کهن
در اخر مثل همیشه :
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
اه از ان نرگس جادو که چه بازی انگیخت
اهاز ان مست که با مردم حشیار چه کرد
به امید شادی و ازادی
التماس دعا
سیما
سلام سیما جان خوبی ؟ به نطر من تنها دلیلش بی لیاقت بودن آموزش پرورش ایرانه ! که به حایه اینکه حافظ و شعدی و ... شاعرهای گمنام ایران رو معرفی کنه از یه شاعر فلسطینی تو کتاب ادبیات دوران دبیرستان میگه که تنها شعر او شاعر !! انشالله موفق باشی و موید یه سری هم به من بزن .. منتظرم .
آرزومند آرزوهایت نوید || پسر جنوب ||
سلام
سیما جان اگه دو ست داشتی می تونی متن بدی و منم تو وبلاگم به اسم خودت می نویسم.
محمد